Dit meisje hield in 1992 een ongelooflijk dappere toespraak tegenover de UN. Het is al een tijd geleden maar haar woorden zijn nog even waar als toen.
Zij geeft aan dat zij namens haar generatie en toekomstige generaties spreekt. Zij geeft aan dat het nodig is dat er zaken gaan veranderen, er zijn teveel kinderen die honger hebben, ze durft amper te ademen omdat er allerlei chemicaliën in de lucht zitten, ze durft niet te zonnebaden vanwege de gaten in onze ozonlaag.
Wij leven in een wegwerp economie, we kopen en we gooien het weer weg, we kopen nieuwe spullen en gooien ook die weer weg en toch zijn we bang om te delen en om een deel van onze rijkdom af te staan aan onze medemens die niets heeft.
Zij vertelt over een gesprek wat ze had met een kind in Brazilië, een kind van de straat wat niets heeft en het volgende zegt: "Als ik rijk was dan zou ik al mijn geld spenderen aan eten, kleren, onderdak, medicijnen, liefde en affectie voor deze kinderen." Als een kind wat niets heeft zijn rijkdom wil delen met zijn kameraden, waarom kunnen wij dat dan niet?
Zij zegt: "Ik ben slechts een kind maar zelfs ik weet dat als het geld wat nu wordt uitgegeven aan oorlog, zou worden uitgegeven aan het oplossen van armoede, wat een prachtige wereld zou dit dan zijn!
Jullie leren ons op school al dat we ons moeten gedragen, dat we anderen moeten respecteren, dat we anderen geen pijn mogen doen. Waarom doen jullie al deze dingen dan zelf?
Wijze woorden voor een 12-jarige... ik ben er stil van.
